Öz
Bu makale universitelerin nasıl dunya vatandaşlığının şekillendiği mekanlar olarak işleyebileceğini araştırmaktadır. Oncelikle, Kant’ı bir yandan ‘aklı ozel [alanda] kullanıı’ (‘private use of reason’) ve ‘ice yonelik toplanma’ (‘domestic gathering’), diğr yandan ‘aklı kamuya yonelik kullanıı’ (‘public use of reason’) ve ‘kamuya yonelik toplanmalar’ (‘public gathering’) ayrılarıacılanmışı. İinci olarak, bu ayrıdan mevcut universitenin ‘ice yonelik toplanmalar’ organize ettiğni iddia etmek icin yararlanıacaktı. Mevcut universite, mukemmeliyet adıa mensuplarıdan girişmci bir ethos talep etmektedir: Girişmciyi ice yonelik toplanmayla ve aklı ozel alanda kullanııla sıılandıan bir surekli (oz-)mobilizasyon ima eden, kalııbir kalite mahkemesine itaat ethosu. Bu anlayıştemelinde ucuncu bolum dunya vatandaşıolarak davranan ‘aydı kişlerden’ (learned individuals) oluşn bir dunya universitesi onerisi gelişirmektedir. Bu universite, aklı kamuya yonelik kullanııı ‘(bir) yer bulduğ’ deneysel ve duyarlıbir ethosun var olduğ bir habitattı. Aklı bu kamuya yonelik kullanıısadece şylerin bilinmesini sağamak ile ilgili değldir, onlarımevcut kımakla ilgilidir. Son bolum, oneriyi şylerin kamuya mal edildiğ, kamuya (dunyaya) yonelik toplanmanı zamanıve mekanıolarak ‘acı ders’in incelenmesi uzerinden somutlaşımayıamaclamaktadı.
ABSTRACT
This article explores how universities can function as spaces where a world citizenship takes shape. First, Kant’s distinction between the ‘private use of reason’ and ‘domestic gathering’, on the one hand, and the ‘public use of reason’ and ‘public gathering’, on the other, is elucidated. This distinction is used, secondly, to argue that the actual university organises ‘domestic gatherings’. In the name of excellence, it requires an entrepreneurial ethos of its staff, i.e. an ethos of obedience to a permanent quality tribunal, implying a permanent (self-) mobilisation confining the entrepreneur to a domestic gathering and the private use of reason (‘private citizens’). Based on this understanding, the third section develops a proposal for a world university inhabited by ‘learned individuals’ acting as world citizens. It is a habitat in which an experimental and attentive ethos is present and where the public use of reason is ‘finding (a) place’. This public use of reason is not just about making things known, but of making them present. The aim of the final section, then, is to make the proposal more specific, based on an exploration of ‘public lecturing’ as the time and space of public (world) gathering where things are made public.